Καταρράκτες

Γκρίζο φως μες στην ψυχή
ένας ήλιος σκορπάει
Και γεννάει μιαν έκσταση
ενώ μήνυμα
σαν βροντή αντηχεί
Και το λόγια του γίνονται
μουσική, που τη ζωή βοηθάει
Με τα δάκρυα στα μάτια
του χρέους τα σκαλιά ν' ανεβαίνει

Με της μοίρας το βάρος στον ώμο
προσβλέπω στην εκχέρσωση
της άλλης μου ζωής
μέσα απ' τις καταιγίδες...

Κάνω την ευχή
Όταν τα ξεχασμένα τραγούδια μου
ο ουρανός θα μου λέει
Ένας κατακλυσμός της χαράς
να εξαφανίσει τις άδικες πίκρες
Που ο χρόνος δε μπόρεσε
να διώξει

Φωτιά να γίνει η λάμψη μου
Και την υπερκόσμια αμαρτία
να κάψει

Των προγόνων τα κατορθώματα
που οι αιώνες χειροκροτούν
το μέλλον να επαναλάβει
Αφού, πρώτα, την ιστορία σεβαστεί

Η ροή του χρόνου να μην αλλάξει
Οι προσευχές όλου του κόσμου
απ' τον ουρανό να εισακουστούν.

Κάρολος Μεσσηνέζης