Λαβύρινθος

Καθηλώνω σε μια γωνιά του νου
της ψυχής μου τον εφιάλτη
Και τον στοχάζομαι μ' όλο το είναι μου
μ' όλο τον εαυτό μου, δίχως να τον παλεύω
να τον φοβάμαι να τον υποτιμώ
Και δεν τον ξεπερνώ

Με τα μάτια του νου τον κοιτάζω, την αιτία του
γυρεύοντας
Της μάχης τα όπλα για να διαλέξω
Ή τον βιώνω, τον πόνο υπομένοντας
Μέχρι να τον συνηθίσω και να τον βαρεθώ...

Τον αποφεύγω στης σκέψης τα μονοπάτια
Όταν τον συναντώ, μέχρι την αντοχή μου
να εξαντλήσω και να νικηθώ
Στο θεό αφοσιώνομαι
Τον δοξάζω
τον προσκυνώ και στη μεγαλοσύνη του
προσεύχομαι
Της συμπαράστασής του άξιος να γίνω
Για να λυτρωθώ, χωρίς στο στόχο μου να φτάνω
Δίνομαι στις στιγμές που ζω
για να τον ξεχάσω και στην πολιορκία του
υποκύπτω

Στη σιωπή του νου αφήνομαι, έξω απ' το χρόνο
έξω απ' τη γνώση, που μόνο η έμπνευση
τη διαταράζει
Για να τον απαρνηθώ
Κι απ' το ασυνείδητο αναδύεται
Και τη σκιά στην ψυχή απλώνει
Ώσπου μέσα στη λάμψη τη νοητή
που με καταυγάζει

Ν' ανακαλύψω το άγνωστο μονοπάτι
που στη σωτηρία οδηγεί
Εκεί που δεν ευδοκιμεί η λύπη
κι η χαρά η εχθρική.

Κάρολος Μεσσηνέζης