Ήταν θολά τα δάκρυα

Ήταν θολά τα δάκρυα που πότιζαν
τη σιωπή μας
Θαμπό της ψυχής το φως
Κι η λύπη δεν φαινόταν
Έμοιαζαν οι προσδοκίες μας με άνθη
που στολίζουν τους νεκρούς
Το βλέμμα τρυπούσε το σκοτάδι
Κι έφτανε στην καρδιά της νύχτας
Τις άγνωστες πληγές της ανακαλύπτοντας

Δρέψαμε τον καρπό της κακίας...

Πληρώσαμε το λάθος των αιώνων
Απαρνηθήκαμε τους εαυτούς μας
γιατί ξεχάσαμε την ιστορία μας
Υποτιμήσαμε το αίσθημα
υποκλιθήκαμε μπροστά στης εποχής
το μεγαλείο

Έχασε η υπόσταση την εικόνα της
Για να ταπεινωθεί η μορφή
να χαθεί η ουσία
Να καταντήσει η αλήθεια ένα τίποτα
Προτού ξεγελαστεί το ψέμα

Ήταν θολά τα δάκρυα που πότιζαν
τη σιωπή μας
Ο χρόνος έλεγε παιδικό τραγούδι
Και μέσ' απ' τα στήθια μού μιλούσε
η συγκίνηση
Για τ' αλησμόνητα κάστρα που έπεσαν
γιατί δεν άντεξαν την πολιορκία
του μέλλοντος
Για τις αρχαίες πατρίδες
που φιλοξένησαν την αγάπη
Για το αδάμαστο πάθος που έγινε
καημός

Ήταν θολά τα δάκρυα που πότιζαν
τη σιωπή μας...

Κάρολος Μεσσηνέζης