Ρώτησα μία μέρα έναν ισχυρό επιχειρηματία που έφυγε νύκτα από το χώρο του ποδοσφαίρου: «Πόσα έχασες»; Πολλά, ήταν η απάντησή του. «Αλλά», συνέχισε, «δεν με πείραξε αυτό. Το πιο ενοχλητικό είναι ότι δεν ξέρω ακόμη που τα ξόδεψα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι τύποι κυκλοφορούν εκεί». Δεν μάθατε κάτι νέο. Στην Ελλάδα της ρεμούλας, έχουμε το ποδόσφαιρο και τους παράγοντες που μας αξίζουν...
Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα, αγαπητό στις μάζες και αυτό το αντιλήφθηκαν γρήγορα τα σαΐνια της πολιτικής και οι κομματάρχες. Αν ένας βουλευτής είχε μαζί του τους οπαδούς της ομάδας και τον μητροπολίτη, είχε την εκλογή του στο τσεπάκι. Από εκεί και πέρα άρχισε ένα μεγάλο παιγνίδι διαπλοκής.
Οι ομάδες έγιναν ανώνυμες εταιρείες, αλλά γι΄ αυτές το κράτος εφάρμοζε πάντοτε ένα διαφορετικό δίκαιο απ’ ό,τι για όλες τις άλλες εταιρείες της επικράτειας. Για παράδειγμα, μπορούσε μία ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία να χρεοκοπήσει, αλλά αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα κάτι το ιδιαίτερο. Το πολύ – πολύ το κράτος να της χάριζε τα χρέη.
Η αίσθηση της ατιμωρησίας και των «ειδικών συνθηκών» συγκέντρωσε στο χώρο κάθε καρυδιάς καρύδι. Μέχρι που ήρθε το στοίχημα. Εκεί τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς και ο υπόκοσμος αποφάσισε να κάνει υπερωρίες.
Είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι στην FIFA. Στάλθηκε και ειδικός φάκελος στη Δικαιοσύνη, έγιναν και οι σχετικές βαρύγδουπες δηλώσεις. Με το ρυθμό, όμως, που κινούνται όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, μέχρι να σταλούν οι απατεώνες στον εισαγγελέα θα έχουν αποδημήσει εις Κύριο...
Αλλά τι συζητάμε; Πριν μερικά χρόνια ακούσαμε έκπληκτοι τους πρωταγωνιστές της «παράγκας» να μιλάνε ανοικτά για τα στημένα παιγνίδια. Ούτε μύτη δεν άνοιξε.
Και φτάνουμε στα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πρόεδροι ομάδων συμπεριφέρονται ως χούλιγκαν, οι διαιτητές αλλοιώνουν απροκάλυπτα αποτελέσματα κι οι οπαδοί μόνο που δεν πυροβολούν με κοντόκανες καραμπίνες τους παίκτες της αντιπάλου ομάδας εντός του αγωνιστικού χώρου. Όσο για τον αθλητικό Τύπο; Έχουμε τις περισσότερες αθλητικές εφημερίδες στον κόσμο και αυτό λέει από μόνο του πολλά. Εφημερίδες που στην πλειοψηφία τους είναι οπαδικές και αναπαράγουν καθημερινά το μίσος, και την καφρίλα. Όλη η κατάσταση αναδύει δυσοσμία.
Εδώ δεν έχουμε λύσει άλλα και άλλα θέματα και θα ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο; Το ποδόσφαιρο είναι ένας καθρέπτης της κοινωνίας. Είναι ένας μικρόκοσμος όπου τα νοσηρά φαινόμενα γίνονται πιο εύκολα αντιληπτά. Ναι, λοιπόν, και με το ποδόσφαιρο θα πρέπει να ασχοληθούμε. Ή καλύτερα να αρχίσουμε να απαιτούμε να εφαρμοστούν, επιτέλους, κάποτε, οι νόμοι. Οι υγιείς φίλαθλοι δεν θα στεναχωρηθούν ιδιαίτερα αν το πρωτάθλημα διεξάγεται με 8 ή δέκα ομάδες, αρκεί αυτό να είναι καθαρό. Δεν θα κλάψουν αν πάνε φυλακή όσοι στήνουν παιγνίδια. Δεν θα τα βάψουν μαύρα αν εξοριστούν δια παντός από τους αθλητικούς χώρους οι περιθωριακοί που κάθε εβδομάδα βάζουν σε κίνδυνο με τη συμπεριφορά τους τις ζωές των συνανθρώπων τους.
Ο υγιής φίλαθλος, ο υγιής πολίτης, θα επικροτήσει μία εκστρατεία κάθαρσης στο χώρο του ποδοσφαίρου, όπως και σε κάθε άλλο χώρο. Κι ίσως η πολυπόθητη κάθαρση πρέπει να ξεκινήσει από το ποδόσφαιρο, επειδή ακριβώς είναι λαοφιλές. Για να σταλεί ένα μήνυμα προς όλους, ότι η κοινωνία αυτή θέλει να αλλάξει και είναι αποφασισμένη να το κάνει. Η Ελλάδα δεν είναι Κολομβία...
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή:www.capital.gr 4 – 2 – 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου