Ανεξήγητο

Προχωρούσες μες στο σκοτάδι
Δεν έβλεπες φως πουθενά
Οι ελπίδες σου αιμορραγούσαν
Οι σκέψεις σε ξεγελούσαν
Και νόμιζες πως η φωτεινή αλήθεια
ήταν ένα γκρίζο ψέμα
Πως μια άχρονη διάρκεια
Κατάντησε ο χρόνος
Και το ρυθμικό παλμό της ζωής
κατέλυσε

Ήσουν μια μαύρη φιγούρα...

Ανάμεσα στις νεκρές στιγμές
που τις κατακομμάτιασε ο ανήλεος πόνος
Ένα κρύο σώμα
Μια άδεια ψυχή
Με σβησμένη του πάθους σου τη φωτιά

Ώσπου μια λυπητερή φωνή
που θύμιζε του βιολιού το κλάμα
Άκουσες μέσα σου να λέει: «Πίστεψε
πως λύτρωση δεν υπάρχει καμιά»

Και μεμιάς ο έρημος νους σου
λυτρωμένος βρέθηκε στης έμπνευσης
τα ύψη να πετάει
Έξω απ' τα μεγάλα αδιέξοδά του

Τους ουράνιους νόμους παραβιάζοντας
μόνο σε μια λεπτομέρειά τους.

Κάρολος Μεσσηνέζης