Επιδρομή

Όταν η ευχαρίστηση, σαν άγνωστος επισκέπτης
έρχεται
Που σ' ανύποπτο χρόνο
την πόρτα μας χτυπάει
Έχει της μεταφυσικής το κάλλος
Κι ανεξήγητα την υπόσταση καθηλώνει
στο έρημο τοπίο της ψυχής

Του πόνου τα πανύψηλα βουνά...

εξαφανίζει, της μοναξιάς
η σιωπή τραγούδι νοσταλγικό γίνεται
Της λύπης τα φτωχά καταφύγια
για την ψυχή την κατατρεγμένη
Σε ιστορικά παλάτια μεταμορφώνονται
Η δόξα για να τα κατοικήσει

Είναι ευαίσθητη, σαν την ακινησία
της θάλασσας, που κι η πιο ανεπαίσθητη
αύρα την επηρεάζει
Πότε γίνεται ξέφρενος ενθουσιασμός
Που κανένας νους, καμιά λογική
δεν μπορεί να τον δαμάσει

Πότε απογοήτευση, που κρύβεται
πίσω απ' το αυστηρό πρόσωπο του δικαστή
Τη συνείδηση για να ξεγελάσει και στο μαρτύριο
των τύψεων να μας καταδικάσει
Γιατί, όπως λέει, την απαρνηθήκαμε
για μιαν άλλη πιο μεγάλη, πιο δυνατή

Και πότε καταντάει του οίκτου μας ζητιάνος
Γιατί δεν μπόρεσε ζωντανή να κρατηθεί
Μέχρι να φέρει μέσα μας
έναν κόσμο άλλο.

Κάρολος Μεσσηνέζης