Η ομορφιά δεν κατοικεί στα κρύα σπίτια του χειμώνα

Η ομορφιά δεν κατοικεί στο κρύα σπίτια του χειμώνα
Καθάριο νου θέλει να εμπιστεύεται
Βλέμμα δοσμένο στους ρυθμούς της μουσικής
να την αγκαλιάζει
Την ερμηνεία, την αιτία, των αριθμών τη γλώσσα αγνοεί
το ψέμα, την αμφιβολία αποστρέφεται

Δεν τη λάτρεψαν οι μονοθεϊστές και δεν την τίμησαν
μέσ' απ' τα κατορθώματα της τέχνης...

Βρίσκεται εκεί που η γη υποκλίνεται
μπροστά στ' ουρανού το μεγαλείο
Η ψυχή γίνεται φως
Τα ορατά για να καταυγάσει
Και το αίσθημα καταλύει την ιδέα του θανάτου

Η ομορφιά δεν κατοικεί στα κρύα σπίτια του χειμώνα
Δε θέλει τους ψιθύρους της φθοράς ν' αφουγκράζεσαι
Για να σου φανερώνεται
Θέλει να την προσέχεις για να σου δοθεί
Τ όνομά της να ξεχνάς, για την καταγωγή της
να μη νοιάζεσαι
Έξω απ' το χρόνο να βρίσκεσαι

Της γνώσης το βάρος
απ' τη σκέψη σου να διώξεις
Σκλάβα σου να γίνει
Απ' τα αισθήματά σου να μην τη ξεχωρίζεις
Να μη λες: «Νάτη, αναδύεται τ' ολόχρυσο
πρόσωπά της απ' τους κρυψώνες της αυγής

Νάτη, χαράζει με ανταύγειες τον αέρα
μετά τη βροχή
Νάτη, μες στη σιωπή της νύχτας, που με άρωμα
μεθάει την ψυχή»

Μέσ' απ' την υπόστασή της για να ζεις
Με τα μάτια της για να βλέπεις
Για να αισιοδοξείς, πως μια μέρα τη λύπη, τη χαρά
μ' όλο τον κόσμο θα τις μοιράζεσαι
Τότε που η συνείδηση τα όριά σου θα καταργεί
Η αλήθεια θα σου αποκαλύπτεται
μ' όλα τα μυστικά της.

Κάρολος Μεσσηνέζης