Κ.
Στούπας
Τα
πρώτα χρόνια της πτώσης του τείχους του Βερολίνου όταν κατέρρεε το σοβιετικό
μπλοκ κάτω από το βάρος των χρεών και της αναποτελεσματικότητας και της
ένδειας, οι μετανάστες που απασχολούνταν στην γερμανική οικονομία αντιμετώπισαν
ισχυρό ανταγωνισμό από τους πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας.
Οι Γερμανοί εργοδότες για λόγους συναισθηματικούς προτιμούσαν να προσλαμβάνουν συμπατριώτες τους από την άλλη πλευρά...
Οι Γερμανοί εργοδότες για λόγους συναισθηματικούς προτιμούσαν να προσλαμβάνουν συμπατριώτες τους από την άλλη πλευρά...
Σε λίγους μήνες όμως η ισορροπία στην αγορά επανήλθε, οι ανατολικογερμανοί παρά το επίπεδο μόρφωσης και ειδίκευσης και την ευκολία της κοινής γλώσσας είχαν ξεσυνηθίσει να εργάζονται παραγωγικά.
Στην πλήρως κρατικοποιημένη σοβιετική οικονομία καθώς δεν υπήρχαν σημαντικά κίνητρα και συνέπειες οι άνθρωποι προσποιούνταν πως εργάζονται και το σύστημα προσποιούνταν πως τους πλήρωνε, αφού με το μισθό ελάχιστα πράγματα μπορούσαν να εξασφαλίσουν.
Δεν μιλάμε για καταναλωτικά αγαθά, αλλά ενίοτε και για τα στοιχειώδη που εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή επιβίωση με βάση τα στάνταρτς μιας σύγχρονης κοινωνίας του 20ου αιώνα.
Η Γερμανία στην αρχή αντάλλαξε τα ευτελούς αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα σε ισοτιμία ένα προς ένα, αλλά δεν εξασφάλισε ένα μισθό εφ όρου ζωής για κάθε ανατολικογερμανό.
Απλά δημιούργησε τις προϋποθέσεις και τις ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη.
Κάποιες περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας σήμερα παρουσιάζουν δείκτες δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης, ειδικά στις νέες τεχνολογίες, αλλά συνολικά το ανατολικό τμήμα υπολείπεται αυτού του επιπέδου ζωής της δυτικής Γερμανίας.
Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος μέχρι την πλήρη σύγκλιση.
Αυτό είναι φυσικό. Θα χρειαστεί να εισέλθουν οι νέες γενιές στην οικονομική δραστηριότητα που είναι μεγαλωμένες στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς και να μειωθεί η πυκνότητα του σοβιετικού μοντέλου ανθρώπου, που οδήγησε στη χρεοκοπία του ’90.
Το παράδειγμα της Ανατολικής Γερμανίας σημαίνει πως ούτε από την Ελλάδα μπορούμε να περιμένουμε «θαύματα» μετά την έξοδο από την κατάσταση χρεοκοπίας. Η πλήρης «σοβιετικοποίηση» της οικονομίας στη μεταπολίτευση έχει αχρηστέψει τα αντανακλαστικά δυο γενεών.
Εκτός των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν συνηθίσει σε ένα σοβιετικού τύπου μοντέλο εργασίας, χωρίς κίνητρα, με διαφθορά, αλλά με αμοιβές δυτικής καπιταλιστικής οικονομίας, λόγω της ευημερίας με δανεικά, υπάρχει και ένα σημαντικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα όπου οι έννοιες ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα ήταν άγνωστες.
Στις δουλειές με το δημόσιο μετρούσαν οι «άκρες» και όχι η τιμή και η ποιότητα του προϊόντος.
Όλο αυτό το σύστημα με τη χρεοκοπία και την βίαιη ανάδειξη στην επιφάνεια των παθογενειών του ελληνικού μοντέλου τρομάζει την ιδέα της αλλαγής των όρων του παιγνιδιού.
Ο ασφυκτικός κρατισμός εκτός από ανώριμους και ανασφαλείς πολίτες δημιουργεί και μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Το βασικό χαρακτηριστικό του ανώριμου πολίτη-πελάτη είναι πως συνήθισε όλες τις καίριες αποφάσεις για τη ζωή του να τις λαμβάνει ο πάτρωνας πολιτικός ή ο γραφειοκράτης του δημοσίου εργοδότη, εκπαιδευτή, νοσηλευτή, ασφαλιστή. Τρομοκρατείται στην ιδέα πως πρέπει να βγει και να αντιμετωπίσει τη ζωή με τα ρίσκα και τις απολαβές, αλλά κυρίως με τις δικές του αποφάσεις.
Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Χαρακτηριστικό της διαστροφής με την οποία έχει εμποτίσει η απόλυτη κυριαρχία του μεταπολιτευτικού κρατισμού τα τελευταία χρόνια, είναι το μπλοκ των εθελοντών τροχονόμων στις τελευταίες πορείες που ζητούσες διορισμό και μονιμότητα στο δημόσιο, εν μέσω κατάρρευσης του τελευταίου.
Εθελοντές τροχονόμοι είναι οι γονείς που εκ περιτροπής αναλαμβάνουν για μισή ώρα κατά την προσέλευση και έξοδο των μαθητών, προσφέρουν υπηρεσίες τροχονόμου έξω από τα σχολεία...
Αυτό δείχνει πως παρά την κρίση πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν καταλάβει πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και για πολλές δεκαετίες, μέχρι να ξεχαστεί η τρέχουσα χρεοκοπία και τα αίτιά της το μοντέλο που θα κυριαρχεί θα είναι διαφορετικό. Θα δίνει έμφαση στην εργασία και την αποταμίευση αντί του διορισμού και της κατανάλωσης...
Επίσης δεν έχουν καταλάβει πως εκτός από μισθούς το κράτος δεν θα είναι σε θέση να πληρώνει τις συντάξεις που έχουμε συνηθίσει, καθώς τα ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων που διοικούσε το κράτος είναι άδεια. Όσοι προνόησαν και αναζήτησαν στήριξη και στον ιδιωτικό ασφαλιστικό τομέα έχουν καλύτερη τύχη, αλλά και εκεί το "κούρεμα" των κρατικών ομολόγων είχε συνέπειες...
Στην πλήρως κρατικοποιημένη σοβιετική οικονομία καθώς δεν υπήρχαν σημαντικά κίνητρα και συνέπειες οι άνθρωποι προσποιούνταν πως εργάζονται και το σύστημα προσποιούνταν πως τους πλήρωνε, αφού με το μισθό ελάχιστα πράγματα μπορούσαν να εξασφαλίσουν.
Δεν μιλάμε για καταναλωτικά αγαθά, αλλά ενίοτε και για τα στοιχειώδη που εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή επιβίωση με βάση τα στάνταρτς μιας σύγχρονης κοινωνίας του 20ου αιώνα.
Η Γερμανία στην αρχή αντάλλαξε τα ευτελούς αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα σε ισοτιμία ένα προς ένα, αλλά δεν εξασφάλισε ένα μισθό εφ όρου ζωής για κάθε ανατολικογερμανό.
Απλά δημιούργησε τις προϋποθέσεις και τις ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη.
Κάποιες περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας σήμερα παρουσιάζουν δείκτες δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης, ειδικά στις νέες τεχνολογίες, αλλά συνολικά το ανατολικό τμήμα υπολείπεται αυτού του επιπέδου ζωής της δυτικής Γερμανίας.
Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος μέχρι την πλήρη σύγκλιση.
Αυτό είναι φυσικό. Θα χρειαστεί να εισέλθουν οι νέες γενιές στην οικονομική δραστηριότητα που είναι μεγαλωμένες στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς και να μειωθεί η πυκνότητα του σοβιετικού μοντέλου ανθρώπου, που οδήγησε στη χρεοκοπία του ’90.
Το παράδειγμα της Ανατολικής Γερμανίας σημαίνει πως ούτε από την Ελλάδα μπορούμε να περιμένουμε «θαύματα» μετά την έξοδο από την κατάσταση χρεοκοπίας. Η πλήρης «σοβιετικοποίηση» της οικονομίας στη μεταπολίτευση έχει αχρηστέψει τα αντανακλαστικά δυο γενεών.
Εκτός των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν συνηθίσει σε ένα σοβιετικού τύπου μοντέλο εργασίας, χωρίς κίνητρα, με διαφθορά, αλλά με αμοιβές δυτικής καπιταλιστικής οικονομίας, λόγω της ευημερίας με δανεικά, υπάρχει και ένα σημαντικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα όπου οι έννοιες ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα ήταν άγνωστες.
Στις δουλειές με το δημόσιο μετρούσαν οι «άκρες» και όχι η τιμή και η ποιότητα του προϊόντος.
Όλο αυτό το σύστημα με τη χρεοκοπία και την βίαιη ανάδειξη στην επιφάνεια των παθογενειών του ελληνικού μοντέλου τρομάζει την ιδέα της αλλαγής των όρων του παιγνιδιού.
Ο ασφυκτικός κρατισμός εκτός από ανώριμους και ανασφαλείς πολίτες δημιουργεί και μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Το βασικό χαρακτηριστικό του ανώριμου πολίτη-πελάτη είναι πως συνήθισε όλες τις καίριες αποφάσεις για τη ζωή του να τις λαμβάνει ο πάτρωνας πολιτικός ή ο γραφειοκράτης του δημοσίου εργοδότη, εκπαιδευτή, νοσηλευτή, ασφαλιστή. Τρομοκρατείται στην ιδέα πως πρέπει να βγει και να αντιμετωπίσει τη ζωή με τα ρίσκα και τις απολαβές, αλλά κυρίως με τις δικές του αποφάσεις.
Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Χαρακτηριστικό της διαστροφής με την οποία έχει εμποτίσει η απόλυτη κυριαρχία του μεταπολιτευτικού κρατισμού τα τελευταία χρόνια, είναι το μπλοκ των εθελοντών τροχονόμων στις τελευταίες πορείες που ζητούσες διορισμό και μονιμότητα στο δημόσιο, εν μέσω κατάρρευσης του τελευταίου.
Εθελοντές τροχονόμοι είναι οι γονείς που εκ περιτροπής αναλαμβάνουν για μισή ώρα κατά την προσέλευση και έξοδο των μαθητών, προσφέρουν υπηρεσίες τροχονόμου έξω από τα σχολεία...
Αυτό δείχνει πως παρά την κρίση πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν καταλάβει πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και για πολλές δεκαετίες, μέχρι να ξεχαστεί η τρέχουσα χρεοκοπία και τα αίτιά της το μοντέλο που θα κυριαρχεί θα είναι διαφορετικό. Θα δίνει έμφαση στην εργασία και την αποταμίευση αντί του διορισμού και της κατανάλωσης...
Επίσης δεν έχουν καταλάβει πως εκτός από μισθούς το κράτος δεν θα είναι σε θέση να πληρώνει τις συντάξεις που έχουμε συνηθίσει, καθώς τα ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων που διοικούσε το κράτος είναι άδεια. Όσοι προνόησαν και αναζήτησαν στήριξη και στον ιδιωτικό ασφαλιστικό τομέα έχουν καλύτερη τύχη, αλλά και εκεί το "κούρεμα" των κρατικών ομολόγων είχε συνέπειες...
capital.gr 18 – 10 – 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου