Εργοδότες, έξω από το Facebook!

ΥΠΕΡ: Τα διαδικτυακά προφίλ δεν αποτελούν βιογραφικά

Του Greg Fish

Φανταστείτε να δημοσιεύατε μια φωτογραφία σας με αποκριάτικο κοστούμι στο MySpace (NWS) ή το Facebook με κίνδυνο να σας στοιχίσει αυτό την καριέρα σας. Ή να εξαρτιόταν η εργασία σας από το εάν ένας υπεύθυνος προσλήψεων συμφωνεί ή όχι με τις απόψεις σας περί σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αν επιλέξετε να κάνετε το προφίλ σας δημόσιο, τότε το παιχνίδι παίζεται δίκαια. Αλλά η άποψη αυτή αψηφά το σκοπό των ιστοχώρων κοινωνικής δικτύωσης. Ένα δημόσιο προφίλ είναι το όχημα για μία «χαλαρή» αλληλεπίδραση με άλλα άτομα σε ένα ανεπίσημο περιβάλλον, κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου μας. Όταν οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούν τα προφίλ αυτά για να βρούν ένα πρόσωπο όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και ιδεολογικά κατάλληλο για μία θέση, παραπλανούν τους εαυτούς τους και δημιουργούν μία κακόπιστη σχέση με ενδεχομένους ταλαντούχους υποψήφιους εργαζόμενους, οι οποίοι μπορεί να αρνηθούν να υποβάλουν αίτηση για μια δουλειά από φόβο μήπως ένα σχόλιό τους σχετικά με την Κίνα στο blog τους, τούς καταστήσει persona non grata..

Τι θα συμβεί αν μία υποψήφια κάνει μήνυση με την αιτιολογία ότι η αίτησή της απορρίφθηκε επειδή δεν άρεσε στον υπεύθυνο προσωπικού που το προφίλ της την περιγράφει ως χορτοφάγο, δημοκρατική και άθεη με χόμπι την καλαθοπλεκτική; Αν τα στοιχεία αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα προσόντα της ως επαγγελματία, τα παράπονά της είναι μάλλον δίκαια.

Ακόμα χειρότερα, ο εργοδότης θα μπορούσε να βρει πληροφορίες που είναι όμως ανακριβείς. Επειδή λίγοι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης απαιτούν επαλήθευση, κάποιος που θέλει να βλάψει τον υποψήφιο μπορεί να δημιουργήσει ένα προφίλ σχεδιασμένο για να τον δυσφημίσει. Χωρίς ένταλμα για αναζήτηση του IP και της ταυτότητας του συντάκτη του προφίλ, οι υποψήφιοι εργοδότες μπορεί να καταλήξουν σε αποφάσεις που βασίζονται σε συκοφαντικές πληροφορίες.

Επίσης, ας θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την ανωνυμία του Διαδικτύου για να δώσουν μία εικόνα για τον εαυτό τους έτσι όπως θα ήθελαν να τους βλέπουν οι άλλοι και όχι όπως πραγματικά είναι. Με μερικές φωτογραφίες και μερικές σειρές στρατηγικά γραμμένες, ένα συνεσταλμένος και εσωστρεφής υποψήφιος μπορεί εύκολα να κάνει τον εαυτό του να μοιάζει με «τέρας» κοινωνικότητας και «ψυχή του πάρτι». Μήπως η προσπάθεια του να γνωρίσει ενδιαφέροντες ανθρώπους και να ζωντανέψει τη νυχτερινή ζωή του, του κόστισε τελικά μία θέση εργασίας επειδή ένας διευθυντής προσωπικού θεώρησε ότι είναι πάρα πολύ ζωηρός και ατίθασος ώστε να εργάζεται σε ένα εταιρικό περιβάλλον;

Οι αναζητούντες εργασία έχουν ήδη να αντιμετωπίσουν προκαταρτικά τεστ, εξετάσεις για χρήση ουσιών, πιστωτικούς ελέγχους, και την επαλήθευση του ιστορικού προϋπηρεσίας τους, εκπαίδευσης και εισοδήματος. Σε όλα αυτά, είναι άραγε απαραίτητη η προσθήκη μίας αξιολόγησης ιδεολογικών πεποιθήσεων που έχει προκύψει από την εξέταση ενός διαδικτυακού προφίλ; Για ποιο θα πρέπει να ενδιαφέρονται περισσότερο οι επιχειρήσεις, για τις επαγγελματικές δεξιότητες και τα προσόντα ενός υπαλλήλου ή ποια είναι η αγαπημένη του μπύρα;

ΚΑΤΑ: Είναι όλα μέρος του πακέτου

του Timothy B. Lee, , Cato Institute, Show-Me Institute

Προφανώς, οι εργοδότες δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τις πληροφορίες του Facebook, των blogs ή άλλων ιστοσελίδων με τρόπους που είναι ανήθικοι ή παράνομοι. Αλλά υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι ιστοσελίδες αυτές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν νομίμως σε αποφάσεις πρόσληψης, και δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για τον οποίο οι εργοδότες δεν πρέπει να τις συμβουλευτούν ως ένα φυσιολογικό κομμάτι της διαδικασίας πρόσληψης.

Οι εργαζόμενοι στις πωλήσεις, στις δημόσιες σχέσεις, και στην εξυπηρέτηση πελατών λειτουργούν ως εκπρόσωποι των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται, έτσι οι εργοδότες έχουν έννομο συμφέρον να διασφαλίσουν ότι οι υποψήφιοι υπάλληλοι δεν θα φέρουν σε δύσκολη θέση την εταιρεία.

Ακόμα πιο σημαντικό, μία καλοφτιαγμένη διαδικτυακή εικόνα ενός υποψηφίου μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά, ως προέκταση του βιογραφικού σημειώματος. Για θέσεις γραφείου, ένας υποψήφιος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη διαδικτυακή του παρουσία για να αποδείξει το πάθος και το βάθος της γνώσης γύρω από το αντικείμενο της εξειδίκευσής του. Κατά την πρόσληψη ενός συγγραφέα, για παράδειγμα, εγώ θα προτιμούσα εκείνον που έχει blog (δεδομένου ότι είναι καλογραμμένο) από κάποιον που δεν έχει, ακόμη και αν διαφωνούσα με κάποιες από τις απόψεις που περιείχε.

Ομοίως, ένας προγραμματιστής, για παράδειγμα, μπορεί να ενισχύσει την αίτησή του διατηρώντας ένα blog που παρουσιάζει τη συνεισφορά του σε προγράμματα που διατίθενται δωρεάν στο διαδίκτυο, την άνεσή του στο χειρισμό ορισμένων gadgets, ή τις γνώσεις του για τον κλάδο της τεχνολογίας. Σε τελική ανάλυση, η δημιουργία ενός ελκυστικού προφίλ στο ίντερνετ είναι μέρος της ευρύτερης προσπάθειας να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο- δεν διαφέρει από το να φορέσουμε ένα φρεσκοσιδερωμένο κοστούμι ή να φιλτράρουμε το βιογραφικό μας.

Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εργοδότες δεν θα βρουν κανένα χρήσιμο στοιχείο για τον υποψήφιο. Και στην περίπτωση που βρουν πληροφορίες, θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι ορισμένες από αυτές μπορεί να είναι ανακριβείς ή να μην παρουσιάζουν μία ολοκληρωμένη εικόνα.

Η ουσία είναι ότι ένα προφίλ που εκτίθεται δημόσια στο Facebook είναι ακριβώς αυτό: δημόσιο. Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για ό,τι γράφουν εκεί. Είναι παράλογο να δίνουμε πρόσβαση στις προσωπικές μας πληροφορίες σε όλο τον κόσμο και να απαιτούμε από τους εργοδότες να μην ρίξουν μια ματιά.

Capital.gr / 20 – 12 – 2010