Χαιρετισμοί

Ήρθες στον κόσμο προτού το φως, προτού η φωνή
η φαντασία, η αντίληψη σε γνωρίσουνε
Στο νου και στην ψυχή, προτού υπάρξει το μυστικό
Που σε κάνει να ξεχωρίζεις, πριν απ' τον τρόπο
της αποκάλυψής σου

Όσο και να σε πλησιάζω, περιθώρια υπάρχουνε
Πιο κοντά σου να βρεθώ
Κι ορατές πρέπει οι αφετηρίες να γίνονται
όπου κι αν ο δρόμος σου τερματίζει...

Σε λέω υπέρβαση, όχι γιατί είσαι ένα μυστήριο
Αλλά γιατί σε καμιά εικόνα, σε κανένα νόημα δεν εξαντλείσαι
Και πάντα κάποια πλευρά σου κρύβεις
Όταν εαυτός μου γίνεσαι
Ένα κέντρο πρέπει να σου εμπιστεύομαι
η αυτεπίγνωση αντικείμενο να έχει
Εικόνες μέσα στο νου γεννάς, που εσένα μου θυμίζουνε
Μέσα απ' την απόλαυση σε σπουδάζω, δίχως ως αντικείμενο
να σε λογαριάζω

Τη φωνή μου προκαλείς, με τα λόγια να σε εξαντλήσει
τα σκοτεινά σου βάθη να διασχίσει
Για να σε πλησιάζω, μέσα στο χώρο, μέσα στο χρόνο να σε συλλαμβάνω
Στων ιδεών τα ύψη να σ' ανεβάζω
Κάθε φορά την προσοχή μου τραβάς
Φονιά σε κάνω τoυ εφιάλτη που με το τίποτα μοιάζει

Και στο παραλήρημα απ' το άπειρο σε αποκαθηλώνω
Και παντού σε ψάχνω
στον άνεμο, στη βροχή, στην καταιγίδα
στης μέρας το χαμόγελο, στην ξαστεριά
στη ζωή, στο θάνατο.

Κάρολος Μεσσηνέζης