Άβατο

Θέλω
Στις νεκρές του στιγμές
από κει που χωρίζεται το φως απ' το σκοτάδι
τις ακοίμητες ιδέες ο νους να συλλαμβάνει
Κι όταν τα μάτια κλείνει
η συνείδηση να μηδενίζεται

Να κατορθώνει
Όταν δεν φυλακίζεται στο γκρίζο φως
Μια πίστη ετοιμοθάνατη
ζωντανή να την κρατάει...

Μια προέκταση ιδρύοντας μες στο ασυνείδητο
του λόγου, της σκέψης
Που η γνώση δεν θα την υπηρετεί
Δεν θα την επισκέπτεται, δεν θα την επηρεάζει
Αλλά θα τη λησμονάει

Να βιώνει όλο το βουβό παρελθόν
όλη τη νεκρή ιστορία
Ν' αντλεί όλη τη δύναμη
που ελευθερώνει το άγνωστο
Και να εκτοξεύεται στα ορατά του βασίλεια

Να συντρίβει τη γνώση και ιδέες να γεννάει
Μέσ' απ' της σωτηρίας το όραμα, απ' την προσδοκία
να εξηγεί την ύπαρξη, τον κόσμο, τη ζωή.

Κάρολος Μεσσηνέζης