Ο ΣΥΡΙΖΑ είμαι... εγώ!

Σήφης Πολυμίλης

Δεν ξέρω πόσοι έδωσαν σημασία στη φράση με την οποία ξεκινά το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στους Financial Times, αλλά είναι απολύτως ενδεικτική της έπαρσης και της αλαζονείας που διακατέχει πλέον τον ηγέτη του Σύριζα. 

Γράφει χαρακτηριστικά: «Ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, το κίνημά ΜΟΥ -ο Σύριζα - δεσμεύεται για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη». Το κίνημά μου λοιπόν και όχι το κίνημα ΜΑΣ όπως θα ήταν το λογικό και φυσιολογικό για ένα ηγέτη που ασπάζεται τις αξίες και τις παραδόσεις της Αριστεράς. Γιατί εξ όσων γνωρίζαμε μέχρι τώρα, η Αριστερά μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, αλλά κανείς ηγέτης της δεν προσπάθησε ποτέ να οικειοποιηθεί, τουλάχιστον όταν μιλούσε δημοσίως, τις αξίες της συλλογικότητας και της κομματικής ισότητας. Υπήρξαν φυσικά αρκετές περιπτώσεις όπου η ηγεσία λειτουργούσε δεσποτικά, όπου επέβαλλε την άποψη της διά πυρός και σιδήρου, αλλά ποτέ κανείς δημόσια, δεν τόλμησε να διεκδικήσει για τον εαυτό του, την ιδιοκτησία του κόμματος ή τους αριστερού κινήματος...

Αλλά και πέραν της ορθόδοξης αριστεράς, ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου - που φαίνεται ότι αποτελεί το πρότυπο του κ. Τσίπρα - παρ' ότι υπήρξε ο αναμφισβήτητος χαρισματικός δημιουργός του ΠαΣοΚ, δεν θεώρησε ποτέ πρέπον να διεκδικήσει δημοσίως την ιδιοκτησία του κινήματος. Ψιλά γράμματα θα πει ίσως κάποιος. Μόνο που μερικές φορές και οι λεπτομέρειες κρύβουν περισσότερη ουσία και αποκαλύπτουν πτυχές της πραγματικότητας που θέλουμε να τις αγνοούμε. Το «κίνημά μου» του κ. Τσίπρα για το κομφούζιο του Σύριζα με τις 13 συνιστώσες, μαζί με τη γενικότερη πολιτική συμπεριφορά του, είναι μια σαφέστατη ένδειξη της αλαζονείας που έχει αποκτήσει, λόγω της εκρηκτικής ανόδου του κόμματος του. Προφανώς δεν είναι ο μόνος ή ο πρώτος που επιδεικνύει μια τέτοια συμπεριφορά. Αλλά είναι τουλάχιστον προβληματικό για ένα κόμμα και ένα ηγέτη, που καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα και έρχεται, υποτίθεται, για να αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής ζωής, να υιοθετεί τις χειρότερες παραδόσεις του παλαιοκομματισμού και του λαϊκισμού.

Αν δηλαδή ακόμα και τώρα που διεκδικούν απλώς, με αξιώσεις έστω, την εξουσία επιδεικνύουν τόση αλαζονεία, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει αν πράγματι την κατακτήσουν. Γιατί βέβαια δεν είναι μόνο ο κ. Τσίπρας που έχει αποκτήσει αυτό το στιλ. Όποιος παρακολουθεί στα τηλεπαράθυρα και γενικά στις δημόσιες εμφανίσεις τους, τα στελέχη του Σύριζα, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι διεκδικούν την απόλυτη αυθεντία, ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια, ότι αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους με μια μόνιμη υπεροψία και ειρωνεία. Και δυστυχώς αυτό το κλίμα επικρατεί και σε ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων τους. Σε μια εποχή που οι πάντες θεωρούν ότι τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από συλλογική δράση, μέσα από συνεννόηση και συναίνεση, ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του εμφανίζονται να πιστεύουν ότι μπορούν μόνοι τους να βρουν τις μαγικές λύσεις... Να θεωρούν ότι το «εγώ» είναι πιο αποτελεσματικό από το «εμείς»... Αν αυτό δεν είναι αλαζονεία, τότε μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας.

Υ.Γ. Μια ακόμα ένδειξη για το πώς αντιμετωπίζουν τη διαφωνία ή την άλλη άποψη είναι τα σχόλια στην Αυγή για τον υποψήφιο βουλευτή τους στην Κόρινθο που τόλμησε να αποχωρήσει διαχωρίζοντας δημοσίως τις θέσεις του από αυτές του Σύριζα. Σύμφωνα λοιπόν με την Αυγή ή κάποιοι τον έβαλαν σκόπιμα στα ψηφοδέλτια για να τους υπονομεύσει την κατάλληλη στιγμή - δηλαδή πράκτορας του εχθρού - ή έχει ανάγκη γιατρού, δηλαδή είναι για το ψυχιατρεία. Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η πρακτική από το σκοτεινό παρελθόν της Αριστεράς;

tovima.gr 14 – 6 – 2012