«Περί αυγών, φασισμού και άλλων δαιμονίων»

Ειρήνη Ι. Πιτσόλη

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή: Ήμουν στην Εκτη Δημοτικού και μόλις ο πατέρας μου, μου είχε χαρίσει έναν πολύ όμορφο και σπάνιο χάρακα που του είχε φέρει ένας φίλος από το εξωτερικό για το μάθημα της γεωμετρίας. Μια συμμαθήτρια μου αρκετά πιο σωματώδης και «στιβαρή» από εμένα, που καθόταν στο πίσω θρανίο μου είπε «Πιτσόλη δώσε μου τον χάρακά σου, μου ανήκει». Αρνήθηκα. Τότε προκειμένου να με πείσει με «δημοκρατικές διαδικασίες» να της χαρίσω τον χάρακα που είχε λιμπιστεί, άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά και να με χτυπάει στην πλάτη. «Δώσε μου τον χάρακα σου είπα»! (Το αυγό της κότας). Οι άλλοι συμμαθητές μου παρακολουθούσαν αμέτοχοι. (Το αυγό της πάπιας)... 

 Συνέχισε να με χτυπάει και να μου τραβάει τα μαλλιά έως ότου εξοργίσθηκα σήκωσα τον χάρακα και της είπα: «Αν δεν σταματήσεις  αμέσως  θα σου φέρω τον χάρακα στο κεφάλι». Εκείνη ακριβώς την στιγμή που έλεγα αυτά με υπερυψωμένο το χέρι, μπήκε στην τάξη ο δάσκαλος που ήταν ένας πολύ δημοκρατικός και φιλελεύθερος άνθρωπος που αγαπούσα και θαύμαζα πολύ. Απ’ αυτούς που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Έγινε έξαλλος μαζί μου. «Τι είναι αυτά που κάνεις Ειρήνη; Αυτό είναι φασισμός. Σου αρέσει αν εγώ χρησιμοποιήσω τον χάρακα μου για να σε χτυπήσω γι’ αυτό που έκανες»; Και  αφού μου είπε να ανοίξω το χέρι μου, μου έδωσε ένα μικρό χτύπημα με τον χάρακα για να μου δείξει τι εννοούσε. Ήθελα να πεθάνω. Ντράπηκα πολύ αλλά και ένιωσα να με πνίγει η αδικία.  Ήθελα να του φωνάξω τι έγινε και να σηκωθώ να φύγω απ’ την τάξη. Παρόλα αυτά δεν έκανα τίποτα. Κατέβασα το κεφάλι και άρχισα να κλαίω σιωπηρά. (Το αυγό της στρουθοκαμήλου).  

Στην πορεία των χρόνων βρέθηκα αντιμέτωπη  με πάρα πολλές τέτοιες απείρου κάλλους σκηνές.  Είδα μαμάδες να ουρλιάζουν στα παιδιά τους ακόμα και μέσα στον δρόμο. Έμαθα για συζύγους που χτυπούσαν τις γυναίκες τους. (Το αυγό του κόκορα). Και προσπαθούσα να αντιδράσω γιατί στο μεταξύ είχα γίνει λιγότερο ευάλωτη και περισσότερο θαρραλέα.  

Και είχα πάψει πια να παριστάνω την στρουθοκάμηλο.  Παρόλο που οι άλλοι γύρω μου φαίνεται ότι δεν είχαν πάψει να παριστάνουν την κότα, τον κόκορα ή την πάπια.  Και κάθε φορά σκεφτόμουν: «Αυτό είναι φασισμός». Γιατί φασισμός δεν είναι μόνο η πολιτική που ακολούθησε ο Χίτλερ, ο Παπαδόπουλος και οι νοσταλγοί τους. 

● Φασισμός είναι όταν ένας σύζυγος χτυπάει την σύζυγο του για να την «συμμορφώσει».
● Φασισμός είναι όταν ένας πατέρας χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι και ουρλιάζει «Αυτό που λέω εγώ θα γίνει». 
● Φασισμός είναι όταν μια μητέρα δεν ακούει τα παιδιά της, δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες τους, δεν σέβεται τις επιθυμίες τους , δεν τα ενθαρρύνει να  εκφραστούν γιατί είναι πολύ «απασχολημένη» για να τα κάνει όλα αυτά  και προσπαθεί να επιβληθεί με φωνές και επιπλήξεις.
●  Φασισμός είναι όταν ο ένας από τους δύο γονείς υιοθετεί το ξύλο και τις άλλες μορφές βίας (ψυχολογική) ως παιδαγωγική μέθοδο παριστάνοντας τον κόκορα ή την κότα ανάλογα, και ο άλλος απλά παρακολουθεί αμέτοχος παριστάνοντας την πάπια ή την στρουθοκάμηλο. Ακόμα χειρότερα βέβαια αν τις ίδιες πρακτικές ακολουθούν και οι δύο γονείς.
● Φασισμός είναι όταν ο δάσκαλος ξεχνάει ότι ο ρόλος του είναι να διαμορφώσει υγιείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες και εκμεταλλεύεται την έδρα του μόνο για να επιβάλλει τις απόψεις του, κάνει διακρίσεις και φέρεται με απολυταρχικό τρόπο.
● Φασισμός είναι και όταν οι μαθητές απομονώνουν ή και ασκούν βία εναντίον των συμμαθητών τους όταν αυτοί δεν τους «αρέσουν» γιατί  διαφέρουν από την μάζα.
● Φασισμός είναι όταν ο εργοδότης δεν πληρώνει τους υπαλλήλους του, τους εξοντώνει απειλώντας τους με την ανεργία
● Φασισμός είναι όταν ο αστυνομικός ρίχνει χημικά και κροτίδες και κάνει κατάχρηση εξουσίας.
● Φασισμός είναι όταν ο δημόσιος υπάλληλος βολεμένος στην μονιμότητα του δεν κάνει σωστά την δουλειά του και αδιαφορεί για τις ανάγκες των ανθρώπων που καλείται να εξυπηρετήσει.
● Φασισμός είναι όταν ένα ολόκληρο σύστημα υγείας παίζει με την ζωή και την υγεία χιλιάδων ανθρώπων και δεν τους χορηγεί τα φάρμακα τους.
● Φασισμός είναι όταν οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν την δύναμη που τους δίνει η θέση τους όχι για να ενημερώσουν αλλά για να εκβιάσουν, να χειραγωγήσουν, και να επιβάλλουν τις πρακτικές που διατάχθηκαν.
● Φασισμός είναι όταν σε ένα πάνελ ή σε μια συζήτηση δεν ακούμε  και δεν σεβόμαστε τον συνομιλητή μας, δεν του δίνουμε χρόνο να μιλήσει και ουρλιάζουμε για να επιβάλλουμε τις απόψεις μας.
● Φασισμός είναι ακόμα κι όταν παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας όπου μας βολεύει αδιαφορώντας αν θα προκαλέσουμε κυκλοφοριακό χάος, ή αν εμποδίζουμε την πρόσβαση πεζών στο πεζοδρόμιο ή όταν πετάμε απ’ το μπαλκόνι τα σκουπίδια μας επειδή έτσι μας βολεύει αδιαφορώντας για το που και πως θα καταλήξουν. Αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο και το περιβάλλον. 
● Φασισμός είναι να βλέπουμε έναν άντρα να χαστουκίζει μια γυναίκα μπροστά στις κάμερες και εμείς να «κάνουμε πλάκα», ή να λέμε «εδώ που τα λέμε της χρειαζόταν» γιατί δεν την πολυσυμπαθούμε, λες και καλούμαστε να κρίνουμε το θύμα κι όχι την πράξη.
● Φασισμός είναι να αδιαφορούμε για έναν χτυπημένο άνθρωπο στον δρόμο μόνο και μόνο γιατί έχει διαφορετικό χρώμα ή εθνικότητα από εμάς.

Αν έγραφα όλα τα παραδείγματα που μου έρχονται στο νου, θα χρειαζόμουν πάρα πολλές σελίδες. Είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι θα διαβάσετε τούτες τις γραμμές έχετε έρθει αντιμέτωποι με παρόμοια περιστατικά.

tovima.gr 21 – 6 – 2012