Γιατί δεν σώζεται η Ελλάδα...

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ

Μετά  το μεγάλο σεισμό της Λισαβόνας, ο οποίος έλαβε χώρα το Νοέμβριο του 1755, ο επικεφαλής του τάγματος των Ιησουιτών Γκαμπριέλ Μαλαγκρίδα, ο οποίος είχε και την φήμη αγίου και προφήτη, δημοσίευσε ένα πόνημα με το οποίο αμφισβητούσε τα φυσικά αίτια του σεισμού. Προέτρεπε μάλιστα  τους αστέγους αντί να μετέχουν στα τάγματα ταφής των χιλιάδων νεκρών, οικοδόμησης της πόλης και  διανομής συσσιτίων,  προκειμένου να σωθούν να αποσυρθούν επί έξι μέρες σε κάποιο ιησουϊτικό ναό και να προσεύχονται νηστικοί...
Για τα δεδομένα της εποχής πολλοί ήταν αυτοί που διχάστηκαν ανάμεσα στα σχέδια ανοικοδόμησης που συντόνιζε ο μαρκήσιος Πομπάλ που είχε αναλάβει τον έλεγχο της κατάστασης σαν εκπρόσωπος της πολιτικής εξουσίας και  τα σχέδια σωτηρίας του θρησκευτικού ηγέτη.

Σήμερα μας φαίνεται αυτονόητο τι έπρεπε να γίνει.

Αυτό που δεν μας φαίνεται αυτονόητο σήμερα στην Ελλάδα είναι πως την ώρα που κάθε μέρα προστίθενται περί τους 1.000 ανέργους στη μακριά ουρά της ανεργίας που ξεπερνά κατά πολύ πλέον τον αριθμό του ενός εκατομμυρίου, είναι να περισώσουμε θέσεις εργασίας και να κάνουμε το παν για να δημιουργηθούν νέες...

Πιστεύουμε αφελώς, πως αν πιέσουμε κάποιο κουμπί ενός φανταστικού "πυρηνικού όπλου",  η απεχθής Μαντάμ-Μέρκελ θα υποχωρήσει από τον τρόμο της πυρηνικής έκρηξης και θα μας δώσει τις πιστωτικές της  κάρτες άνευ ορίου...

Με τον τρόπο αυτό ανοήττως νομίζουμε πως θα συνεχίσουμε το καθεστώς της ευημερίας με δανεικά στο οποίο παγιδευτήκαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια από μια διεθνή συγκυρία και μια εγχώρια έκδοση παρασιτικού σοσιαλισμού...

Αλλιώς δεν εξηγείται πως οι συνδικαλιστές της Χαλυβουργίας συνεχίζουν την απεργία εδώ και 250 περίπου μέρες, διεκδικώντας τα αδιεκδίκητα από μια επιχείρηση που παράγει σίδερα για οικοδομές σε μια χώρα που δεν χτίζονται πλέον ούτε «κοτέτσια» λόγω της οικονομικής κρίσης.

Οι σύγχρονοι «θρησκόληπτοι» της πολιτικής οικονομίας της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης θα πιστέψουν στη  δικαίωση του αγώνα αν  κάποια στιγμή ο επιχειρηματίας τους αφήσει τα κλειδιά της επιχείρησης, μην κατανοώντας πως επιχείρηση χωρίς επιχειρηματία μοιάζει με σώμα χωρίς κεφάλι, όπως φυσικά ισχύει και το αντίστροφο.

Στην Κέρκυρα ξενοδόχος αναγκάστηκε να στείλει επιστολή στη γ.γ. του ΚΚ με την οποία ζητάει να παρέμβει, προκειμένου να σταματήσει μια μειοψηφία να απειλεί και να εμποδίζει εργαζόμενους, στελέχη και ιδιοκτήτες να εργαστούν. Βλέπε: Αξιότιμη κ. Παπαρήγα...

Οι εικόνες κοινωνικής έντασης στη χώρα αποτρέπουν τους ανθρώπους που θα επιθυμούσαν να την επισκεφτούν να το πράξουν. Θέμα χρόνου είναι μόλις αυξηθεί η κίνηση των διακοπών στα λιμάνια οι έτεροι συνδικαλιστές να καταλάβουν τους καταπέλτες και να εμποδίσουν τον απόπλου.

Τα διαφυγόντα έσοδα από τη μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας μας είναι πληγή. Φέτος ειδικά είναι απόπειρα «δολοφονίας»: Ανέργων που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν κάποιο εισόδημα, συνταξιούχων που δεν θα λάβουν σύνταξη γιατί τα έσοδα του δημοσίου θα καταρρεύσουν...

Αυτά όμως δεν συγκινούν τους πολιτικούς της αριστεράς, γιατί σαν τον Ιησουίτη της Λισαβόνας πιστεύουν στην μετά θάνατο ζωή. Επειδή μάλιστα οι Ιησουίτες, σαν ανθρώπινα όντα που φορτώθηκαν ένα μεγαλύτερο φορτίο από αυτό που επιτρέπει το προτσές (να θυμηθούμε και τον θείο Κάρολο) της εξέλιξης του είδους να σηκώσουν στους ώμους, πέρα από το φανατισμό και την πίστη είχαν σαν χαρακτηριστικό και την υποκρισία. Η διένεξη ΚΚΕ με τη ΔΗΜΑΡ για το ποιος θα καθίσει στην πρώτη σειρά των εδράνων της Βουλής είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης της χώρας.

Τις τελευταίες μέρες έγινε ένα επισόδειο στη Βουλή που αφορούσε στο ποιο κόμμα θα καθίσει στην πρώτη σειρά στην αριστερά πλευρά της Βουλής. Σύμφωνα με τον  κανονισμό και τα ποσοστά των πρόσφατων εκλογών έπρεπε τη θέση αυτή να τη λάβει η ΔΗΜΑΡ, αλλά το ΚΚ έκανε σαφές πως δεν εγκαταλείπει τη θέση που κατέχει παρά την μείωση των ποσοστών του.

Σαν την ιστορία του καυγά για μια θέση κοντά στην ορχήστρα του Τιτανικού που βούλιαζε...
Πηγή:www.capital.gr 28 – 6 – 2012