Στον άγνωστο θρόνο

Θα' θελα
Πνοές της ευοσμίας
να χαϊδεύουν το άλλο μας πρόσωπο
Όταν την υπόστασή μας ξεπερνάμε
Τον εαυτό μας κονιορτό έχοντας κάνει
Κι αναίτια έχοντας εξαντλήσει τ' ακριβά μας δάκρυα

Και τότε να συγχωρούμε το άρρωστο πάθος
που σκοτώνει τη σωφροσύνη...

Τον άδικο θυμό που με το βέλος του
τρυπάει την καρδιά της αγάπης
Το ψέμα που ξεγέλασε την αλήθεια
Προτού της ιστορίας ο ήλιος ανατείλει

Και ν' ανακαλύπτουμε πως η μοίρα
καταδίκασε τη ζωή
Να βρει τη λύτρωση
μέσα στη φυλακή της
Ο βαθύς στοχασμός απ' το άπειρο έρχεται
και στο άπειρο πάει
Είναι προδότης της ψυχής ο νους
που αναπαλαιώνει το αίσθημα

Όταν τη μοναξιά φοβάται η αρετή
Για την ομορφιά αδιαφορεί, δεν αντιμάχεται
την αμαρτία

Δύναμη απ' το κακό πρέπει
κάθε στιγμή ν' αντλούμε, δίχως υπηρέτες του
να είμαστε
Για ν' αντέξουμε, την καλωσύνη μέσα μας
να φιλοξενούμε.

Κάρολος Μεσσηνέζης