Συγκατάβαση

Μες στο νοτιά της μελαγχολίας
σκουριάζουν πολλές ανθρώπινες στιγμές
Φουντώνουν σαν τη φωτιά
οι μαύρες αναμνήσεις
Τυραννική γίνεται
η φωνή της λογικής
Ξεγελιέται η αλήθεια απ' το ψέμα
Χορεύει ο νους
μέσα στο χάος
Μέχρι ν' ανακαλύψει το άγνωστο...

Και το δρόμο του
να ξαναβρεί

Έκπληκτη αντικρίζει η ψυχή
τα υπερκόσμια βασίλειά της
Ξεπροβάλλει η ομορφιά με τα χίλια
χρώματά της για να συγκινήσει τη χαρά
Και να την κάνει σύμμαχό της

Η νοσταλγία για τις φυσιογνωμίες
που χάθηκαν
στην άβυσσο του χρόνου
Γίνεται ψίθυρος
μουσικής που το μέλλον τον συλλαμβάνει
Και τον στέλνει στη ζωή
σαν λυγμό, σαν κλάμα της σιωπής
Για να τη βγάλει απ' το βαθύ λήθαργό της

Λυπημένη η άνοιξη
για το κατάντημά της, με αγωνία
γυρεύει να ελευθερωθεί
Απ' το βαρύ φορτίο που κουβαλάει.

Κάρολος Μεσσηνέζης