Οπισθοχώρηση

Στις φυλακές του
λένε, μας καταδίκασε ο θάνατος να ζούμε
Σ' όλη μας τη ζωή
Μόνο λίγες στιγμές την ελευθερία μας
αποκτούμε, όταν ο αναίτιος πόνος μας συγκλονίζει
Η παράλογη μελαγχολία
σπαράζει την ψυχή
Κι ο δεύτερος εαυτός μας μέσα μας ξυπνά...

Για να μας θυμίζει πως η απουσία μας είμαστε
Απ' την υπόστασή μας, που μόνη κι ελεύθερη
στην υπέρβαση βρίσκεται
Δεν αφουγκράζεται τις στιγμές μας
Ασυγκίνητη, μυθική
Άτρωτη απ' τους εφιάλτες
Απ' τη δυστυχία, που, όταν μας λυπάται
Μας ξεγελάει κι ευτυχία στα μάτια μας φαντάζει
Και κάνει το κλάμα μας γέλιο
το θρήνο γιορτή

Όταν η γνώση, η δικαιοσύνη
Στης συνείδησης τα μάτια ολόχρυσες στολές φορούν
Και με την αγία μορφή τους
Και τη λάμψη τους την εκτυφλωτική
την αιχμαλωτίζουν
Κι ο νους την γλυκιά του ωφέλεια παραβλέποντας
εραστής της ιδέας τους γίνεται.

Κάρολος Μεσσηνέζης