Δόξα και τιμή

Βάζει, λένε, όρια στο άπειρο, τον κόσμο για να γνωρίσει
Φτάνει στης ύπαρξης το στόχο απ' το μέρος
της απουσίας της που σε γοητεύει
Για να νομίζεις πως ο στοχασμός πιο βαθύς γίνεται

Δεν αφουγκράζεται την ομορφιά της τέχνης
ιέρειας της χειροπιαστής αλήθειας...

Την αμφιβολία, το σκοτάδι καλλιεργεί
Που τους μεγάλους δημιουργούς δεν ενέπνευσαν

Είναι φορές στον ύπνο μου που ακούω τον άλλο μου εαυτό
να της λέει: «Γίνεσαι αυθεντική
Όταν του έρωτα το νόημα συλλαμβάνεις
Μες στο κλάμα μιας ψυχής
που δεν θα ξαναδεί το αγαπημένο ταίρι
Όταν της μάνας την αγάπη κατανοείς
Μες στη μελαγχολία και στο παράπονο
που την καρδιά της σπαράζουν
Για το ξενιτεμένο της παιδί»

Αναιρεί το ασύλληπτο, το χειροπιαστό για να πλησιάσει
Βλέπει το άπειρο σαν κάτι
χωρίς τα όριά του
Το πεπερασμένο μέσ' απ' αυτό
γυρεύοντας

Αστοχεί, το είναι απ' τη συνείδηση χωρίζοντας
Των φθαρτών την ουσία αφαιρεί
απ' την απεραντοσύνη
Την εξέλιξη του κόσμου έξω απ' το χώρο
έξω απ' το χρόνο την εννοεί.

Κάρολος Μεσσηνέζης