Συμπληγάδες

Όταν ο νους προστάζει την πίστη να ποδοπατήσω
Η ανελευθερία μέσα μου αρχίζει να ξυπνά
Και μόνος μου βρίσκομαι
μέσα στης ψυχής την ερημιά
Με μόνη συντροφιά την περηφάνια μου, το πείσμα μου
να υπηρετώ την αδυναμία μου τη μεγάλη
που με ηδονές με κατακλύζει

Δίχως ν' ακούω τη φωνή της αγωνίας, που ολοένα
πιο μεγάλη γίνεται...

Και με παρακαλεί τις εντολές να παραβαίνω

Κι είμαι αδικημένος, κι αγωνιώ για της ψυχής την καλοσύνη
που συμπόνια μ' έκανε να νιώθω
Γι' αυτούς που τους κατάντησε αδερφούς μου

Τη μεγάλη ελευθερία αφήνω, που σ' άλλους
εξαντλήθηκε, την ανελευθερία να εξημερώσει
Αφού την τόλμη και την περηφάνια τής αφαιρέσει
Ώστε δειλή κι άβουλη να γίνεται, κι έτσι θα 'θελα
να την καταντήσω
Με τη γνώση συμπαραστάτη κι οδηγό, ώστε στου ύπνου
την αγκαλιά να τη φυλακίσω

Και με το στοχασμό κουρασμένο
απ' τον ηρωικό μου αγώνα
την υπόστασή μου ν' απαρνηθώ

Σαν ελεύθερο πουλί τους ουρανούς μου να διασχίζω
Τη σκέψη για πάντα στην ελευθερία
να εμπιστευτώ.

Κάρολος Μεσσηνέζης