ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ. ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ Η ΜΙΡΣΙΕ ΜΠΕΤΣΟΚΟΥ

Χελιδόνια (Πηγή: http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.gr/ )

Α. Καταγωγή – Οικογενειακά στοιχεία

       Με λένε Μιρσίε Μπετσόκου και είμαι 68 ετών. Η μητέρα μου ασχολούνταν με τις οικιακές δουλειές εκείνης της εποχής κι ο γάμος της είχε γίνει με προξενιό, όπως συνηθιζόταν τότε.

Είχα 6 αδερφούς και άλλες τόσες αδερφές. Όταν οι γονείς μου έφευγαν για δουλειά τα μεγαλύτερα από τα αδέρφια μου φρόντιζαν τα μικρότερα. Στο σχολείο πήγα στις οχτώ πρώτες τάξεις...

      B. Σχολική ζωή

Οι μαθητές που υπήρχαν σε κάθε τάξη του σχολείου ήταν περίπου 30 – 45. Κάναμε καθημερινά 5 – 6 ώρες μάθημα που κάθε μια τους διαρκούσε 45 λεπτά χωρίς να έχουμε το δικαίωμα ούτε στην τουαλέτα να πάμε στη διάρκεια του μαθήματος. Δεν χωρούσε καμιά δικαιολογία να φύγουμε από το μάθημα κι έτσι δε χανόταν ούτε λεπτό. Τα μαθήματα που διδασκόμασταν ήταν: Μαθηματικά (Άλγεβρα και Γεωμετρία), Ιστορία, Γλώσσα, Γεωγραφία … .

Όλα τα μαθήματα τα δίδασκε ο ίδιος δάσκαλος. Οι δάσκαλοι που είχα και στις οχτώ τάξεις ήταν όλοι αυστηροί στο μάθημα, αλλά καλοί κι ευγενικοί σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις. Τα θρανία μας ήταν ξύλινα τριθέσια. Γράφαμε σε τετράδια που είχαμε. Για κάθε μάθημα χρησιμοποιούσαμε και το αντίστοιχο τετράδιο π.χ. με κουτάκια για τα μαθηματικά, με μικρές γραμμές για τη γλώσσα και με μεγάλες για άλλα. Στα μαθήματά μου δεν είχα καμιά βοήθεια και από κανέναν. Μόνη μου έκανα τα πάντα.

Για κάλαντα δεν πηγαίναμε. Κανένας δεν έβγαινε τότε έξω να τραγουδήσει. Πηγαίναμε όμως καμιά φορά σε πανηγύρια, όπου και τραγουδούσαμε εθνικά τραγούδια που ήταν πολύ ωραία.

Για το σχολείο ντυνόμασταν όλοι ομοιόμορφα. Άσπρο πουκάμισο τα κορίτσια, μπλε φουστάνι μέχρι το γόνατο και χοντρό μαύρο καλσόν. Τα αγόρια φορούσαν άσπρο πουκάμισο, μπλε παντελόνι και μαύρα παπούτσια.

Η μητέρα μου δεν ήξερε γράμματα, ενώ ο πατέρας μου ήταν ο πιο έξυπνος και πρώτος στο σχολείο. Η μητέρα μου δεν πήγε ποτέ στο σχολείο, γιατί εκείνη την εποχή θεωρούσαν ότι τα κορίτσια δεν έπρεπε να μαθαίνουν γράμματα, έπρεπε να μαθαίνουν μόνο τις οικιακές δουλειές. 

Στ. Εμπειρίες από την καθημερινή ζωή

Πάντα βοηθούσα τους γονείς μου. Έπλενα πιάτα, ρούχα, σκούπιζα και βοηθούσα τον μπαμπά στις δουλειές του όσο μπορούσα. Τα φαγητά μας τα κρατούσαμε σε ντουλάπια, γιατί ψυγεία δεν υπήρχαν.

Συχνά στον τόπο μας είχαμε βροχές, πραγματικούς κατακλυσμούς και το χιόνι έπεφτε πυκνό και ξεπερνούσε το ένα μέτρο. Σεισμούς δεν είχαμε συχνά, αλλά πάντα τους φοβόμασταν πολύ, γιατί κάθε φορά που γινόντουσαν ήταν πολύ καταστρεπτικοί. Το κράτος δεν έδινε καμιά απολύτως βοήθεια. Ήταν τελείως αδιάφορο. Ψωμί χρειάζονταν για να ζήσουν οι άνθρωποι μετά από καταστροφές και τα παιδιά πέθαιναν αβοήθητα. Τα καταστραμμένα σπίτια μας, όταν γινόταν το κακό, έπρεπε να τα ξαναχτίσουμε μόνοι μας, αφού βοήθεια δεν είχαμε από πουθενά. Λίγο αργότερα άρχισε και ο πόλεμος και μαζί με αυτόν ξέσπασε και μια επιδημία, χολέρα πρέπει να ήταν.      

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ «ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ» ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ/ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ ΤΟΥ 3^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΑΜΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2010, ΣΕ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΕΡ. ΚΑΚΟΥΡΑ – ΚΩΝ. ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ