Σύντροφοι βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας...

Κ. Στούπας

«Αναγκαζόμαστε να στείλουμε αυτή την επιστολή γιατί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας της μη καταβολής των δεδουλευμένων ΕΞΙ ΜΗΝΩΝ και των ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ, δεν πάει άλλο. Εμείς και οι οικογένειές μας αντιμετωπίζουμε το φάσμα της ΠΕΙΝΑΣ και της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό το ΜΑΡΤΥΡΙΟ.
Με δέος μαθαίνουμε ότι το Λογιστήριο ΄προειδοποιεί΄ ότι δεν θα γίνουν πληρωμές μέσα στο Φλεβάρη.
Είναι αυτονόητο ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΑΓΩΝΑ, όπως γράφουμε καθημερινά στην εφημερίδα και διακηρύσσει το Κόμμα».
Πρόκειται για ένα απόσπασμα από επιστολή εργαζομένων του Ριζοσπάστη, οι οποίοι όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι αλλά και εργαζόμενοι γενικότερα  πληρώνονται στη χάση και τη φέξη ή  είναι άνεργοι.
H ειρωνεία της μοίρας έγκειται στον τρόπο που έχει συμπεριφερθεί και συνεχίζει να συμπεριφέρεται  η αριστερά στις άλλες επιχειρήσεις που κατά καιρούς βρίσκονται σε αδυναμία καταβολής δεδουλευμένων...

Π.χ. στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας που η πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας μείωσε δραστικά τις πωλήσεις και εφάρμοσε ένα πρόγραμμα μείωσης ωρών εργασίας και αμοιβών προκειμένου να μην αναγκαστεί να βάλει λουκέτο.
Η αριστερά κράτησε το εργοστάσιο υπό κατάληψη για πολλούς μήνες και αν δεν υπήρχε το δεύτερο εργοστάσιο στο Βόλο να λειτουργεί η επιχείρηση δεν θα υπήρχε σήμερα.
Οι αριστεροί, ως οι καλόγεροι όταν πρόκειται για τις δικές τους επιχειρήσεις συνηθίζουν να βαφτίζουν το κρέας σαν  ψάρι και να επαναπαύονται στην άγνοια που επιβάλουν τα στεγανά δόγματα.
Ο Τενγκ Σιαο Πινγκ που έβαλε τη  βάση των μεταρρυθμίσεων στην Κίνα και την έβγαλε από το «μεσαίωνα» είχε παρομοιάσει τις επιχειρήσεις με τις γάτες. Σ’ αυτόν αποδίδεται η φράση «Δεν μας νοιάζει τι χρώμα είναι η γάτα, μας νοιάζει να πιάνει ποντίκια».
Μια επιχείρηση όμως είτε κομμουνιστική είναι, είτε σοσιαλδημοκρατική, είτε καπιταλιστική,  παραμένει μια επιχείρηση.  Τούτο σημαίνει πως κινητήριος δύναμή της είναι οι πωλήσεις και κατάληξη το αποτέλεσμα που μπορεί να είναι κέρδος ή ζημιά. Ήτοι, πωλήσεις μείον λειτουργικές δαπάνες ίσον αποτέλεσμα.
Οι λειτουργικές δαπάνες συμπεριλαμβάνουν δαπάνες για μισθούς συν δαπάνες για πρώτες ύλες, συν δαπάνες για μηχανήματα και στέγαση.
Όταν οι δαπάνες λειτουργίας είναι μεγαλύτερες από τις πωλήσεις η εταιρεία βγάζει ζημιές. Ζημιές σημαίνει πως στο τέλος του λογαριασμού κάποιος δεν πρέπει να πληρωθεί γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα. Αν οι ζημιές οφείλονται σε κάποιο έκτακτο γεγονός και υπάρχει η εκτίμηση πως του χρόνου δεν θα υπάρχουν,  η επιχείρηση μπορεί να δανειστεί από  μια τράπεζα και να καλύψει το κενό για να μην μείνει κανένας απλήρωτος.
Αν οι ζημιές οφείλονται σε αίτια που θα επαναληφθούν, καμιά τράπεζα δεν δίνει δάνειο εκτός αν η εταιρεία εμφανίσει ένα σχέδιο περικοπής δαπανών και ζημιών. Όπως π.χ. έκανε η Ελλάδα με τους δανειστές της.
Αν η επιχείρηση προτιμήσει να πληρώσει κανονικά όλους τους εργαζόμενους και να μην πληρώσει τον προμηθευτή(π.χ. στην περίπτωση του Ριζοσπάστη το χαρτέμπορο ή το μελανέμπορο) η εφημερίδα δεν θα βγει λόγω έλλειψης χαρτιού ή μελανιού και χωρίς καθόλου πωλήσεις σε λίγο όλοι θα είναι απλήρωτοι.
Όταν οι πωλήσεις μειώνονται,  πρέπει να μειωθούν και  οι δαπάνες. Το ποιες δαπάνες θα μειωθούν περισσότερο και ποιες λιγότερο ποικίλει κάθε φορά και είναι αρμοδιότητα της διεύθυνσης της εταιρείας.
Οι εργαζόμενοι του Ριζοσπάστη είναι εξοργισμένοι γιατί εκτός από την βαναυσότητα της μη πληρωμής των δεδουλευμένων νιώθουν και θύματα μιας υποκριτικής ιδεολογίας που η δική τους οικονομική τραγωδία έμελε να αποδείξει την αντιφατικότητα  και την αδυναμία εφαρμογής της.
Από μια πλευρά είναι τυχεροί. Οι σοβιετικοί πολίτες το ανακάλυψαν όταν ήδη ήταν αργά και το καθεστώς είχε δημιουργήσει δομές κυριαρχίας που δεν επέτρεπαν την μεταρρύθμισή του. Η πλειοψηφία στις χώρες αυτές έζησε σε συνθήκες εξαθλίωσης γιατί οι επιχειρήσεις που δημιουργούσε το καθεστώς ξόδευαν περισσότερα από όσο εισέπρατταν από τις πωλήσεις τους. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν κίνητρα να δουλέψουν παραγωγικότερα ή να επινοήσουν καινοτομίες και όλο το σύστημα ετέθη σε μια μακροπρόθεσμη φθίνουσα τροχιά.
Η αριστερά υποκρίνεται πως οι δικές της επιχειρήσεις δεν είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου θα πρέπει να κριθούν με άλλα κριτήρια.
Όντως την προσφορά εργασίας μπορούμε να την διαχωρίσουμε σε αμειβόμενη και εθελοντική.   Αν έχουμε να κάνουμε με εθελοντική εργασία δεν τίθεται θέμα καθυστέρησης των αμοιβών. Αν μιλάμε για μισθωτή εργασία ισχύουν οι κανόνες της αγοράς.  Ήτοι, ο καθένας μόνος επιδιώκει να βελτιώσει τη θέση έστω και σε βάρος των υπολοίπων. Αυτό ισχύει και για τους εργαζόμενους και για τους ιδιοκτήτες της επιχείρησης. Αν κάποιοι εξαπατούν κάποιους για να δουλεύουν περισσότερο από άλλους και να πληρώνονται λιγότερο, προτάσσοντας κάποιο ιδεαλιστικό σκοπό, απλά η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για να αποδείξουν την αληθή ή τη ψευδή βάση της συστράτευσης που προτείνουν.
Η αντιφατική και υποκριτική στάση της αριστεράς συνεχίζεται και σήμερα.  Από τη μία αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους στις δικές τους επιχειρήσεις και από την άλλη υποκινούν μειοψηφίες να κλείνουν εργοστάσια, δρόμους και λιμάνια, διεκδικώντας από αυξήσεις  μέχρι δωρεάν πρόσκληση για τη δευτέρα παρουσία.
Το κλείσιμο δρόμων, λιμανιών και εργοστασίων όμως εμποδίζει τις άλλες επιχειρήσεις να διατηρήσουν τις πωλήσεις τους και κατά συνέπεια και τις θέσεις των εργαζομένων που απασχολούν. Λιγότεροι μισθοί στην αγορά όμως σημαίνει και λιγότερες πωλήσεις για εφημερίδες μεταξύ αυτών και του Ριζοσπάστη  που ήδη έχει μήνες να πληρώσει.
Κάπως έτσι σύντροφοι βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας...
Δεν είναι μόνο το ΚΚΕ και η υπόλοιπη μη κυβερνώσα άκρα  αριστερά ή άκρα δεξιά που έχει συμβάλει στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια των θέσεων εργασίας. Είναι κυρίως τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Τα κόμματα που κυβέρνησαν με τα κίνητρα που εφάρμοσαν δημιούργησαν μια κοινωνία πελατών και παρασίτων θέτοντας όλες τις παραγωγικές μονάδες εκτός ανταγωνισμού. Με την ατιμωρησία επέτρεψαν στην ασυδοσία των άκρων να ολοκληρώσουν αυτή την καταστροφή.
Σύντροφοι, οι συνθήκες θα βελτιωθούν για όλους όταν δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και αυξηθεί η ζήτηση εργαζομένων. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έρθουν επενδυτές να επενδύσουν. Όσο, όμως τα λιμάνια, κλείνουν, οι εθνικές οδοί και τα εργοστάσια καταλαμβάνονται, κανείς δεν θα ρισκάρει να επενδύσει στην Ελλάδα.
Και έτσι η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται και οι μισθοί να πέφτουν.
Οι υψηλοί μισθοί και οι μη απολύσεις δεν οφείλονται στις συλλογικές συμβάσεις, αλλά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Αν δεν πουλάς δεν πληρώνεσαι είτε καπιταλιστής είσαι είτε κομμουνιστής.
Στην περίπτωση της Ελλάδας πωλήσεις είναι οι εξαγωγές... Όσο υπάρχουν εμπόδια στις επιχειρήσεις να παράγουν και να εξάγουν η πτώση μας θα συνεχίζεται.
Πηγή:www.capital.gr 13 – 2 – 2012