Η ηχώ της αφωνίας

Αφιερωμένο από τον ποιητή στην κ. Γιούλη Αυγερινάκου

Έβαλες στην καρδιά σου την αγάπη
απ' τον πόνο για να λυτρωθείς
Κι οι πληγές της ψυχής σου
δεν έκλεισαν
Εμπιστεύθηκες το μεγάλο όνειρο
κι απογοητεύθηκες
Ακούμπησες στη μεγαλοσύνη του θεού
Και στις θάλασσες των δακρύων
έπνιξες την ανάστασή σου

Στεφανώθηκες με τα δαφνόφυλλα της αυτοθυσίας
και δεν άντεξες το Γολγοθά της

Υπάκουσες στης σιωπής το πρόσταγμα
Όταν υψώθηκαν μέσα σου
τα βουνά του μεγαλείου
Κι αμίλητος αποκοιμήθηκες
στην αγκαλιά της ευγνωμοσύνης

Κι όταν η σοφία σ' ερώτησε: «Γιατί με ξεχνάς
και για μένα δεν μιλάς;»
Δίχως λόγια της απάντησες: «Δεν μιλώ για σένα
μα ποτέ δεν σε ξέχασα»

Και τότε κατάλαβες
πως αυτό που γύρευες δεν είναι αληθινό
Και του πόνου το κλάμα ήχησε μέσα σου γλυκά
Κι έγινε ψίθυρος βιολιού
συγκίνηση, λυγμός, τραγούδι.

Κάρολος Μεσσηνέζης