Ολιγάρκεια

Φωτιές η τρέλα
μέσα μου άναψε
Κι έκαψε την πικρή αλήθεια
Για το νόημα της ζωής
Για τη συντέλεια του κόσμου
Για τις χαμένες
πολιτείες μου, όπου βρίσκονται οι πηγές μου...

Για την υπόσταση
που βασανίζεται πάνω απ' το είναι
Σε στιγμές άθραυστης σιωπής

Ήλιους γελαστούς
η αρρώστια μου κέντησε
Με τη χρυσή κλωστή της μοναξιάς
Κι έδιωξε της ενοχής μου
το σκοτάδι
Που δεν κατέλυσαν
της σοφίας το φως
Της αρετής η λάμψη

Της νιότης το πρόσωπο
έδωσαν οι παραισθήσεις στα γηρατειά μου
Και μ' έκαναν
να τ' αγαπήσω, πάνω τους
ένα καινούργιο μέλλον να χτίσω
Τις ελπίδες, τα όνειρά μου
ν' ακουμπήσω και μες στο ψέμα
να γιατρευτώ.

Κάρολος Μεσσηνέζης