Ακινησία

Βροντερές φωνές δονούν τη συνείδησή μου
Που με τους κεραυνούς των ενοχών
την υπόστασή μου απειλεί

Ένα καταφύγιο ζητώ για να κρυφτώ
απ' τους πατέρες μου
Που βάναυσα με μισούν και με καταδιώκουν
Γιατί τους είπα πως δεν μπόρεσαν
Την εποχή να εξωραΐσουν και τις κορυφές της
να ξεχωρίσουν και μπροστά τους
να υποκλιθούν...

Τους σοφούς αποστρέφομαι
που τους λάτρεις του θεού υποτιμούν
και ειρωνεύονται
Και σαν αφέλεια βλέπουν την αγνότητα της ψυχής

Μορφές αγαπημένες που έχουν ξεχαστεί
Διαταράζουν της μνήμης τα σκοτάδια
Στίχους ανωνύμων ποιητών
η καρδιά ψιθυρίζει
Για να καταλύσει τη σιωπή, που μες στο νου
η μοιρολατρία έχει απλώσει

Μάταια ο κόσμος τη μεγάλη λύτρωση περιμένει
Που ποτέ δεν θα' ρθει
Γιατί χάθηκε στης φιλοδοξίας τα μονοπάτια

Το άγνωστο ζωντανό με κρατάει
Όταν δρόμους μου ανοίγει
που πέρα απ' τη σοφία οδηγούν
Και με σκοτώνει, όταν με προκαλεί
τις λεπτομέρειες
που η ζωή μού κρύβει ν' ανακαλύψω.

Κάρολος Μεσσηνέζης