Αναδρομή

Το πάθος της νιότης
άστραφτε στα μάτια σου
Κι ας έπεσαν χιόνια
στα μαλλιά σου
Η συγκίνηση για τη χαμένη σου αγάπη
δονούσε τις χορδές της αισιοδοξίας
Την υπόστασή σου συγκλονίζοντας
Κι έκανε τη μελαγχολία σου με συγκρατημένο χαμόγελο
να μοιάζει...

Στο τοπίο της μνήμης σου, που έπλεε
μες στο γαλάζιο χρώμα τ' ουρανού
Ξεχώριζαν οι μορφές του μέλλοντος σου
Τις πληγές της ψυχής σου εξαφανίζοντας

Τις πηγές των δακρύων σου μάταια έψαχνες να βρεις
στις χαμένες σου πατρίδες
Αλλά μια δύναμη δεν σ' άφηνε ν' απογοητευθείς

Το άδοξο τέλος
ήταν για σένα η νέα αρχή
Τις προσπάθειές σου εκτοξεύοντας
στις πιο ψηλές κορφές τους

Κρίμα που ποτέ δεν κατάλαβες
Πως στα χέρια σου κρατάς
το πιο μεγάλο όπλο της ζωής
Που πάντα σε βγάζει νικητή
Και τότε που πιστεύεις
πως θα 'σαι ο νικημένος.

Κάρολος Μεσσηνέζης