Δεν ξεχνάς

Ήλιε της αλήθειας
που πάντοτε λάμπεις
Κι ας μη σε βλέπουν όλων των ψυχών τα μάτια
την κάθε στιγμή

Κι ας σε κρύβει της πλάνης το σύννεφο

Όταν ο εγωισμός την παραφροσύνη παντρεύεται
κι ανελευθερία καταντάει

Η σοφία τη ματαιότητα υπηρετεί
Η έμπνευση γερνάει
κι απ' την υπέρβαση αποξενώνεται...

Το άγνωστο από τη γνώση συντρίβεται
Ο χρόνος των παιδιών το χαμόγελο σημαδεύει

Χλωμό κι αδύνατο η φτώχια σε φαντάζεται
Βουτηγμένο στη σιωπή η αδικία σε θέλει
Με τις χρυσές αχτίδες σου την ιστορία αγκαλιάζεις
της αβύσσου τα σκοτάδια τρυπάς

Υπήρχες πριν το τίποτα υπόσταση πάρει
Και την ίδρυση αυτού του κόσμου
στην απεραντοσύνη εγγυηθεί
Προσανατολισμέ των αιώνων

Πικρή παρηγοριά των θυσιασμένων
σ' έναν άγνωστο βωμό
Των παιχνιδιών δυνάστη
Θηρευτή των διλημμάτων
Αρωγέ των ενοχών.

Κάρολος Μεσσηνέζης