Ενθύμιον

Πολλές φορές νόμισα, πως τις ενοχές έχω συντρίψει
τον εαυτό μου καταδικάζοντας
το παρελθόν αποκηρύσσοντας
για τις αμαρτίες μετανοώντας
Να πιστέψω προσπάθησα, πως δεν υπάρχει υπόσταση
αναλλοίωτη μες στους αιώνες
ήλιος ολόλαμπρος μες στην ψυχή...

Στιγμή να εμπιστεύθηκε μόνο την ευτυχία
Κόλαση να υποδέχτηκε στον άλλο κόσμο τη ζωή
όραμα, ιδανικό, πίστη, σκοπός
την ελευθερία να καταργούν

Και νικημένος βρέθηκα προτού τη νίκη
γιορτάσω
Μια νύχτα στον ύπνο μου ονειρεύτηκα
πως είδα την αλήθεια
Που τόσα χρόνια γύρευα
Ακίνητη, ατάραχη να τη φρουρούν μύριοι στοχασμοί
μύριες ιδέες
Και να μου βροντοφωνάζουν: «Μην τολμήσεις
να μας την πάρεις
Δική σου δεν γίνεται

Το θεό να ευχαριστείς που αξιώθηκες
τα λόγια αυτά ν' ακούσεις»

Κι όταν ξύπνησα, στην αγκαλιά
μιας γλυκιάς ανησυχίας βρέθηκα
Που έγινε συντροφιά μου παντοτινή.

Κάρολος Μεσσηνέζης