Το πάθος σκοτώνει τη σιωπή

Το πάθος σκοτώνει τη σιωπή
Που την ψυχή προετοιμάζει για της αρετής
τα βασίλεια
Όταν ο νους στην προέκτασή του έχει συνάξει
όλο το σκοτάδι
Πληγές ανοίγει, όταν τις στιγμές εξωραΐζει με φως
με χρώματα

Την υπόσταση ξεσηκώνει, ελπίδα, νόημα
για να βρει...

Της αγάπης το κενό συμπληρώνει με οργή, με εκδίκηση
της ελευθερίας την έλλειψη, με τα δώρα της αμαρτίας
Το άγνωστο δε συλλαμβάνει, μπροστά του
όταν βρεθεί
Τις ακοίμητες ιδέες, τις αλήθειες
ν' αλλάξει δεν μπορεί

Φως εκτυφλωτικό στις ιδέες χαρίζει
που τις νύχτες μπορεί να μην φοβίζει ούτε και στης φαντασίας
το ψέμα
Το νου να σαγηνεύουν
Για να ερωτεύεται το τίποτα, τον πόνο ν' αψηφάει
Τον κίνδυνο να μην καταλαβαίνει, όταν μικρός
ασήμαντος καταντάει ή στις κορυφές
της μεγαλοσύνης φτάνει

Δειλός, λιποτάκτης γίνεται, ή με του νικητή
του ήρωα τη δάφνη η ζωή τον στεφανώνει
Μπροστά απ' τη σκέψη θέλω να βρίσκεται
Και να την οδηγεί, όπου ο νους προστάζει και θέλει η ψυχή
Και μετά να την ακολουθεί, το αίσθημα
για να επηρεάζει
Του εαυτού μου ο διάλογος να γίνεται
με το ασυνείδητό του
Όταν το πνεύμα μου θα τον ζητάει απ' τις μακρινές μου
πολιτείες
Από κει που η υπέρβαση με προστατεύει απ' τη φθορά
όσο θα δοκιμάζεται η αιωνιότητά μου

Το πάθος σκοτώνει τη σιωπή...

Κάρολος Μεσσηνέζης