Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Πρώτη Ανάσταση



Πάντοτε αγαπούσα περισσότερο την πρώτη Ανάσταση. Αυτή δηλαδή που γίνεται το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, σε σχέση με τη γνωστότερη σε όλους μας, που τελείται τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα. Ίσως επειδή σε αυτή πραγματοποιείται η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, η οποία είναι μεγαλοπρεπής, προγενέστερη από αυτή του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, η οποία μάλιστα τελείται μόλις δέκα φορές τον χρόνο. Οι άλλοι λόγοι για τους οποίους είναι πιο κοντά σε εμένα η πρώτη Ανάσταση, είναι πως ως αίσθηση μου αρέσει περισσότερο αυτή να γίνεται με το φως και όχι στο σκοτάδι, αλλά και για τη μικρή κλοπή που διαπράττω, τρώγοντας λίγο κρέας μετά από αυτή, παραβιάζοντας για λίγες ώρες τη νηστεία...

Το περσινό Μεγάλο Σάββατο, στην Πρώτη Ανάσταση στον Ναό του Αγίου Δημητρίου στου Ψυρρή, είχα την ευλογία-τύχη να δω μπροστά στα μάτια μου μια πραγματική Ανάσταση και την αγωνία-σεβασμό για ζωή. Την ίδια στιγμή μού ήλθε στον νου μια πολύ σωστή άποψη της Αμαλίας Μουτούση, από μια παλαιότερησυνέντευξη στο Protagon, σχετικά με ένα λανθασμένο στερεότυπο, θύμα του οποίου έχω πέσει και εγώ, σύμφωνα με το οποίο η ενέργεια αρχίζει και τελειώνει σε συγκεκριμένους τόπους, π.χ. Επίδαυρος. Μέγα λάθος. Για παράδειγμα έχω τύχει σε συγκλονιστικές λειτουργίες και στον Άθω, αλλά και στη Μόσχα, αλλά πραγματική Ανάσταση, είδα εκεί που δεν το περίμενα.
Στον Άγιο Δημήτριο στου Ψυρρή πέρυσι στην Πρώτη Ανάσταση. Χωρίς ευτυχώς πολύ κόσμο και με τους δυο ιερείς να τελούν μπροστά στους πιστούς τη Λειτουργία του Αγίου Βασιλείου, στην Άγια Τράπεζα, αρχίσαμε να αφήνουμε τα χαρτάκια με τα ονόματα. Τα Υπέρ Υγείας και τα Υπέρ Αναπάυσεως. Λίγο πριν φτάσουν στα χέρια των ιερέων για να τα ψάλουν, άνοιξε η κεντρική πύλη της εκκλησίας. Ένας τοξικομανής-άστεγος, με βηματισμό που θύμιζε έναν παράξενο χορό μεταξύ ζωής και θανάτου, μέσα στο δράμα του, δεν ξέχασε την αγάπη και θυμήθηκε να μνημονεύσει τους δικούς του ανθρώπους, ακουμπώντας μάλιστα τα χαρτάκια με αυτά ο ίδιος πάνω στην Αγία Τράπεζα, τη στιγμή που οι ιερείς μεταμόρφωναν το σώμα και το αίμα του Χριστού σε άρτο και οίνο. Το άκουσμα του Ευαγγελίου της πρώτης Ανάστασης πραγματοποιήθηκε με όλους μας να χτυπάμε τα στασίδια μας με δύναμη και να πετούμε βάγια χαράς. Σε μια γωνία πάλι ο ίδιος άνθρωπος, σε μια άλλη διάσταση, λες και ήταν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος της γης (ίσως και να ήταν) χαμογελούσε για τη νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο. Ενώ με ανατριχιαστική ευγένεια την ώρα της Θείας Κοινωνίας παραχώρησε τη σειρά του σε δυο παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ που εκείνη τη στιγμή είχαν μπει στην Εκκλησία. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένας άλλος Ιησούς που συγχωρεί αυτούς που ξέρει πως ίσως και μετά το τέλος της λειτουργίας, μπορεί να τον βάλουν σε έναν διαφορετικό σταυρό. Μόλις οι δυο άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ κοινώνησαν, ήλθε η σειρά του. Κάνοντας τον σταυρό του και κοιτάζοντας προς τα πάνω μετέλαβε αίμα και σώμα Χριστού με την έκφραση στο πρόσωπό του να μην μπορώ και να μην μπορέσω να την αποδώσω ποτέ μου. Αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε με τον καλύτερο τρόπο τι πάει να πει σεβασμός για τη ζωή, αλλά και απόλυτη εσωτερική ετοιμότητα για τον θάνατο, ο οποίος μπορεί να ερχόταν το επόμενο λεπτό. Ο φόβος αυτός του θανάτου που ανθρώπινα απασχολεί όλους μας, δεν τον ένοιαζε, καθώς μόλις είχε αναστηθεί..
http://www.protagon.gr/ 11 – 4 – 2015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου