Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ακινησία


Βροντερές φωνές δονούν τη συνείδησή μου
Που με τους κεραυνούς των ενοχών
την υπόστασή μου απειλεί
Ένα καταφύγιο ζητώ για να κρυφτώ
απ' τους πατέρες μου
Που βάναυσα με μισούν και με καταδιώκουν
Γιατί τους είπα πως δεν μπόρεσαν
Την εποχή να εξωραΐσουν και τις κορυφές της
να ξεχωρίσουν και μπροστά τους
να υποκλιθούν...

Τους σοφούς αποστρέφομαι
που τους λάτρεις του θεού υποτιμούν
και ειρωνεύονται
Και σαν αφέλεια βλέπουν την αγνότητα της ψυχής
Μορφές αγαπημένες που έχουν ξεχαστεί
Διαταράζουν της μνήμης τα σκοτάδια
Στίχους ανωνύμων ποιητών
η καρδιά ψιθυρίζει
Για να καταλύσει τη σιωπή, που μες στο νου
η μοιρολατρία έχει απλώσει
Μάταια ο κόσμος τη μεγάλη λύτρωση περιμένει
Που ποτέ δεν θα' ρθει
Γιατί χάθηκε στης φιλοδοξίας τα μονοπάτια
Το άγνωστο ζωντανό με κρατάει
Όταν δρόμους μου ανοίγει
που πέρα απ' τη σοφία οδηγούν
Και με σκοτώνει, όταν με προκαλεί
τις λεπτομέρειες
που η ζωή μού κρύβει ν' ανακαλύψω.











Κάρολος Μεσσηνέζης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου