Διάγγελμα

Η ροή του χρόνου βουερή γίνεται
σαν τον καταρράκτη, στην προσμονή
του ανέλπιστου
Σιωπάει, σαν την παγωμένη
αναπνοή μπροστά στον άγριο εφιάλτη
Και μιλάει ψιθυριστά
Όταν τη σκέψη, μήτε οι λάμψεις
μήτε οι σκιές των αισθημάτων
τη διαταράζουν...

Είναι της δημιουργίας η φωνή
που μας παρακαλάει
να μην τη λησμονούμε
Αλλά όσο κι αν δυσκολευόμαστε
Να της παρασταθούμε στης ζωής της
τον αγώνα το μεγάλο

Μας λέει πως ο ύπνος του νου
και των αισθήσεων
Κάθε στιγμή με τα γλυκά του λόγια
Και τα χάδια του τα τρυφερά
Να μας ξεγελάσει προσπαθεί

Και πίσω στις πηγές μας
να μας κάνει να επιστρέψουμε
Απ' τον εαυτό μας νικημένοι κι απ' την ιστορία
αγνοημένοι

Θυμίζει της σιγουριάς τις συμβουλές
μπροστά στην αμφιβολία
Φέρνει της σωφροσύνης την ανάμνηση
μες στην παραφροσύνη

Δείχνει του μέτρου
την αντίσταση στην υπερβολή.

Κάρολος Μεσσηνέζης