Κυκλοφορία

Την ομορφιά του κρίνου ζήλεψε η ζωή
κι απομακρύνθηκε απ' την αγάπη
Έχασε ο έρωτας το παραλήρημά του
Στο γκρίζο φως της εποχής κι έγινε η σκιά
των αισθημάτων

Παλλαϊκό προσκύνημα στους τάφους των ελπίδων
ξεθυμασμένο το άρωμα της νοσταλγίας
Δεν γοητεύει την ψυχή...

Δεν είναι αρκετή μια σπίθα ευαισθησίας, για ν' ανάψει
του πάθους τη φωτιά
Δεν καταφέρνουν οι αλήθειες
Το νου να εξουσιάσουν
Και μες στη λάμψη του να κρατηθούν

Μες στη φθαρτή του υπόσταση ο θνητός φυλακισμένος
Τις μακρινές του πολιτείες αγνοεί
Και στην εφήμερη γνώση σβήνει τη δίψα της καρδιάς του
Τ' αδέρφια του δεν ξεχωρίζει μέσα στου χρόνου το τοπίο
το θολό
Και των νεκρών την ανάσταση δεν συλλαμβάνει
της φαντασίας του το αόρατο χέρι

Αναδύεται απ' του μηδενός
τα βασίλεια
Κι απ' την απουσία του πιάνεται
Στον κόσμο για να κρατηθεί

Χάνεται στης λησμονιάς την άβυσσο
Και, τον εαυτό του αναζητώντας
Της παρουσίας του τη σκιά
ακολουθεί.

Κάρολος Μεσσηνέζης